رنده دستی نجاری شماره ۴ STANDAS

رنده دستی نجاری:

رنده یکی از ابزارهای نجاری است که برای هموار کردن، صاف کردن، یا کم کردن ضخامت، یا یکدست کردن و از بین بردن پستی و بلندی های سطح ناهموار چوب به کار می‌رود.

رنده‌های نجاری از لحاظ جنس به دودسته چوبی و فلزی تقسیم بندی می شوند. رنده‌های چوبی همگی دارای یک تیغه هستند؛ به جز رنده دستگاه (یا رنده بلند) که دارای یک تیغه پشت‌بند نیز هست. تمامی رنده‌های فلزی دو تیغه دارند که تیغه دوم برای شکستن پوشال های برداشته شده توسط تیغه اصلی و خارج کردن پوشال‌ها از داخل رنده به کار می‌رود. رنده در درودگری می‌تواند همچنین ابزار پیرامونی دیگری داشته باشد مانند رنده‌بند و رنده‌گیر که برای ثابت نگه ‌داشتن رنده بر روی سطوح کاربرد دارند.

رنده هایی که برای تسطیح چوب به کار می رود مانند: رنده های قاچی ،یک تیغ ،دو تیغ ، پرداخت و رنده بلند

رنده هایی که در شکاف زدن و فرم دادن قطعات اتصال به کار می روند مانند: رنده های طرح فرنگ (گرات) دوراهه، کنشکاف و…

رنده هایی که برای فرم دادن به چوب و ایجاد قوس در سطح کار استفاده می شوند مانند: رنده های کاس و سینه، بال کبوتری، افزار و…

اجزاء و قسمت های مختلف رنده:

شاخ رنده:

شاخ رنده در واقع همان دسته رنده می باشد که برای هدایت رنده روی چوب به کار می رود. شاخ رنده باید از چوب های محکمی مانند ممرز ، راش و… تهیه شده باشد و به وسیله ی اتصال گرات یا اتصضال دیگر به کوله رنده (بدنه) متصل شده باشد.

پشتی کوله رنده:

قسمت انتهایی بدنه رنده یا محلی که با دست راست گرفته می شود پشتی کوله نامیده می شود.

دهانه رنده:

در داخل کوله رنده نجاری (بدنه رنده) یک شکاف برای قرار دادن تیغ رنده، گوه و همچنین آهن پشت تیغه ایجاد شده است. قسمت بالای شکاف را دهانه پوشال و قسمت پایین آن را دهانه رنده (جایی که تیغ ار آن بیرون آید) می نامند. دهانه در رنده هایی که باید پوشال ظریف تری از روی کار بردارند باریک تر می باشد و در رنده هایی که پوشال بیشتری از سطح کار بر می دارند باید گشاد تر باشد.

تیغه رنده:

تیغه از مهم ترین اجزاء تشکیل دهنده رنده است که به وسیله آن از روی چوب پوشال برداشته می شود تیغه رنده را به شکل مربع مستطیل ساده می سازند البته شکل تیغه رنده بسته به رنده و نوع کاری که از آن انتظار داریم متفاوت می باشد.

پشتی تیغه رنده:

در رنده های دو تیغه و رنده های معمولی صفحه فلزی، که دارای خمیدگی خاصی  می باشد و هم عرض با تیغه رنده است، به وسیله پیچی روی تیغه رنده قرار می گیرد که آن را پشتی تیغه می نامند. پشتی تیغه رنده باعث می شود پوشالی که به وسیله تیغه جدا شده در اثر برخورد با آن شکسته شده و به عقب برگردد. فاصله لبه پشتی با لبه تیغه حداکثر ۳ میلی متر است.

زاویه تیغ رنده:

زاویه ای که در اثر تیز کردن تیغه رنده نجاری با پشت تیغ ایجاد می شود. زاویه ی پخ تیغ یا زاویه گوه می نامند. اندازه زاویه تیغ رنده در رنده های معمولی مورد استفاده در کارهای صنایع چوب ۳۰-۲۵ درجه می باشد اگر این زاویه کمتر از ۲۵ درجه باشد لبه تیغ کشیده  و تیزی آن بیشتر می باشد و اگر این زاویه بیشتر از ۲۵ درجه باشد پخ تیغ کم می شود و تیغه عمل رندیدن را به سختی انجام می دهد.

زاویه قرار تیغ:

زاویه قرار تیغه رنده نجاری بستگی به نحوه قرار گرفتن تیغه در داخل کوله (بدنه) عمودتر باشد زاویه قرار تیغ بیشتر است که در نتیجه پوشال کمتری از سطح کار بر می دارد و برعکس هرچه این زاویه کمتر باشد (تیغه خوابیده تر باشد) درگیری تیغه با چوب بیشتر است و پوشال بیشتری از سطح کار بر می دارد.

زاویه برش:

مجموع زاویه قرار تیغ و زاویه پخ تیغ (زاویه گوه) را زاویه برش می گویند.

دکمه ی جای ضربه:

این دکمه در رنده های چوبی تعبیه شده است. اگر بخواهیم رنده را تنظیم کنیم (تیغه را کم و زیاد کنیم) یا اینکه تیغه را از داخل کوله رنده خارج کنیم  به وسیله ی چکش فلزی ضربه ای به دکمه وارد می کنیم که این ضربه باعث آزاد شدن تیغه از جایگاه می گردد.

کف رنده نجاری:

کف رنده نجاری چوبی را اغلب از چوب های فوق العاده سخت و صیقل پذیر، مانند شمشاد، گلابی  و… می سازند.

پیچ تنظیم:

 پیچ تنظیم را می توان به عنوان یکی از مهم ترین قسمت های رنده نجاری معرفی کرد که می تواند میزان خروج تیغه از دهانه را مشخص نماید.